Op het gebied van relaties betaal je een hoge prijs voor je perfectionisme.
Geven en nemen, geven en ontvangen. De liefde. Relaties. Zoveel mensen om je heen, maar toch verbondenheid missen. Deze week was ik bij de documentaire avond ‘tussen de liefde en de leegte’. Een kwetsbare documentaire van Wout van Wengerden over de liefde, de complexiteit ervan. Aantrekken en weer afstoten. Het woord eenzaamheid viel vele malen tijdens de avond. Veel mensen om je heen hebben, maar je toch eenzaam voelen.
Ik wil er iets over schrijven. Ook omdat het mij de laatste tijd enorm bezighoud. Hoe zit dat nou met relaties? Hoe zit dat nou, dat we meer dan ooit verbonden zijn met elkaar, maar dat we ons toch eenzaam voelen?
De liefde en relaties, het is een complex spel tussen geven en nemen en nog zoveel meer ben ik achter gekomen. Wat zijn de ingrediënten voor een verbonden relaties? Hoe heeft je schild van perfectionisme invloed op de relaties die je hebt? Of het nu gaat om een liefdesrelatie, vriendschap of de relatie met je collega’s.
Één van de dingen is zeker, de ingrediënten voor een ‘gezonde’ relatie zijn; tijd, aandacht (beschikbaarheid) en kwetsbaarheid. Juist deze drie zaken kenmerken waarom perfectionisme ons in de weg staat in relaties. Op het gebied van relaties betaal je wat dat betreft een hoge prijs voor je perfectionisme.
Verbonden zijn met anderen en geaccepteerd worden is een universeel menselijk verlangen. Mensen zijn gemaakt om van elkaar afhankelijk te zijn en samen te leven. We willen allemaal begrepen worden en geliefd en gewild zijn. We willen voor andere zorgen en we willen dat er voor ons gezorgd wordt. We willen ergens bij horen.
Relaties en verbondenheid vragen tijd. Maar wanneer je worstelt met een patroon van perfectionisme dan zetten we relaties altijd op de tweede plaats. Het gaat je in eerste instantie om werken, doelen bereiken en daarna komt pas ontspannen.
Daarnaast vereisen relaties je emotionele en fysieke aanwezigheid en wat mij betreft ook -beschikbaarheid. Maar wanneer het grootste deel van je tijd besteed wordt aan werken, leren en nieuwe doelen bereiken, dan kun je dit eigenlijk niet bieden.
Je kunt zo druk of doelgericht bezig zijn dat je geen prioriteit geeft aan tijd en aandacht besteden aan je vrienden en familie. Misschien herken je het wel bij jezelf. Fysiek wel aanwezig zijn in je relaties, maar mentaal altijd afgeleid, omdat je geest constant druk is met piekeren over het verleden of het zorgen maakt over de toekomst. Het is heel goed mogelijk dat je in dezelfde fysieke ruimte bent met je vrienden, partner of familie en dat je je helemaal niet verbonden voelt. Afwezig, geen verbinding met de ander.
Naast tijd en aandacht is ook kwetsbaarheid nodig. Het kan zijn dat je veel vrienden hebt, maar dat je je toch afvraagt of je echt met hen verbonden bent. Kwetsbaar zijn, kwetsbaarheid tonen is lastig als je worstelt met een patroon van perfectionisme. Je perfectionisme vormt een schild dat je gebruikt om je collega’s, familie, vrienden, zelfs je partner op afstand te houden. Je toont vaak op een soort van automatische piloot alleen de delen die perfect en aangenaam zijn.
Maar relaties zonder kwetsbaarheid en diepte gaan uiteindelijk oppervlakkig aanvoelen. Hierdoor blijft het nare gevoel van leegte. De leegte ga je opvullen met nog harder werken. Je blijft jezelf verliezen in je ambities en doelen om maar niet te hoeven stil te staan bij……..Ja, bij waar het eigenlijk over gaat; verbondenheid en acceptatie.
Waar te beginnen? Stel jezelf eens de vraag; Hoe is de relatie met jezelf?
Hoe kan de ander jou accepteren, hoe kan de ander jou zien, wanneer je jezelf nog niet volledig geaccepteerd hebt, wanneer je jezelf nog niet volledig kan zien? Jij met al je mooie en minder mooie kanten. Ze mogen er allebei zijn. Wanneer ze er beide mogen zijn, dan verbind je met jezelf en wanneer deze verbondenheid er is, dan kan de rust en ruimte ontstaan om ook te verbinden met de ander.
Ik nodig je uit om te delen. Hoe is dit bij jou?
*Bron; Hoezo perfect? Sharon Martin
